Uitspraak

DE KANTONRECHTER IN HET EERSTE KANTON
A.R. no. 09 3643
16 juni 2015

Vonnis in de zaak van:

[eiser],
wonende te [district],
eiser,
gemachtigde: mr. F.W.M. Thijm, advocaat,

tegen

N.V. HOTELMAATSCHAPPIJ TORARICA,
rechtspersoon,
gevestigd en kantoorhoudende te Paramaribo,
gedaagde,
gemachtigde: mr. H.R. Lim A Po, advocaat.

De Kantonrechter — Plaatsvervanger in het Eerste Kanton spreekt in deze zaak, in Naam van de Republiek, het navolgende vonnis uit;

Dit vonnis bouwt voort op het in deze zaak gewezen en uitgesproken tussenvonnissen de dato 19 oktober 2010 en 20 december 2011.

 

1. Het verdere procesverloop

1.1 Dit blijkt uit de volgende processtukken/proceshandelingen:

– de op 05 april 2012 gehouden comparitie van partijen en het proces — verbaal daarvan;
– de schriftelijke conclusie tot uitlating na gehouden comparitie van partijen aan de zijde van eiser, met producties;
– de schriftelijke conclusie tot uitlating na gehouden comparitie van partijen en uitlating producties aan de zijde van gedaagde, met een productie;
– de schriftelijke conclusie tot uitlating productie aan de zijde van eiser, met producties;
– de schriftelijke conclusie tot uitlating producties aan de zijde van gedaagde;

1.2 De uitspraak van het vonnis is bepaald op heden.

2. De verdere beoordeling

2.1 De kantonrechter volhardt bij de inhoud van de in deze zaak gewezen en uitgesproken tussenvonnissen de dato 19 oktober 2010 en 20 december 2011.

2.2 Zoals reeds onder punt 2.2 van het tussenvonnis de dato 20 december 2011 is overwogen, werd eiser met ingang van 1 januari 2002 belast met de waarneming van de functie van Manager Casino Operations. Dit feit is door de kantonrechter in voormeld tussenvonnis als vaststaand aangenomen. Al hetgeen gedaagde in het kader van de waarneming van eiser heeft aangevoerd, wordt derhalve verworpen. Bovendien blijkt uit de door eiser overgelegde producties, namelijk de brief van 09 juni 2009 betreffende buitenfunctiestelling, de werkgeversverklaring de dato 15 oktober 2005 en de brief van 30 juni 2009, die overigens interne stukken gedaagde van zijn, dat eiser heeft waargenomen in voormelde functie.

2.3 Op de 05 april 2012 gehouden comparitie van partijen heeft eiser zakelijk weergegeven en voor zover hier van belang — verklaard dat hij met ingang van 01 januari 2002 was belast met de waarneming in de functie van Manager Casino Operations en dat hij in het jaar 2008 is ontheven uit deze functie. Verder heeft eiser verklaard dat hij op 01 januari 2012 met pensioen is gegaan.
Gelet 015 voormelde stellingen van eiser, komt de kantonrechter tot de conclusie dat eiser ingaande 01 januari 2002 tot en met 2008 heeft waargenomen in betreffende functie. Hieruit volgt dat — alhoewel gedaagde niet ertoe is overgegaan om eiser definitief te benoemen in de functie van Manager Casino Operations — eiser in beginsel recht heeft op vergoeding van de meerwerkzaamheden die hij in voormelde periode heeft verricht.

2.4 Ten aanzien van de hoogte van de waarnemingstoelage wordt het volgende overwogen. Volgens eiser bedraagt ingevolge artikel 7.7 onder punt 7 van de cao de waarnemingstoelage 60% van zijn dagloon voor elke dag van waarneming.
Gedaagde heeft hiertegen aangevoerd dat eiser geen lid is van de vereniging van werknemers, de Torarica Werknemers Bond, en dat op hem de bepalingen van de cao niet van toepassing zijn.
Eiser heeft niet ontkend dat hij geen lid is van de Torarica Werknemers Bond met wie gedaagde een cao heeft gesloten, waardoor dit tussen partijen in confesso is. Dit betekent dat eiser in beginsel niet is gebonden aan de cao en dat hij derhalve geen nakoming van de cao van gedaagde kan vorderen. Hieruit volgt dat het beroep van eiser op het bepaalde in artikel 15 van de Wet op de collectieve arbeidsovereenkomst faalt. De kantonrechter gaat eveneens aan de stelling van eiser dat de cao bepaling strekkende tot waarneming als een gebruik, althans een bestendig gebruikelijk beding is, daar eiser deze onvoldoende feitelijk heeft onderbouwd. Met name heeft eiser nagelaten te stellen in welke in Suriname gesloten cao’s een zodanige bepaling voorkomt. De verwijzing van eiser naar de Personeelswet is echter onjuist, daar deze van toepassing is op ambtenaren en niet op particulieren.

2.5 Nu gebleken is dat aan eiser ingevolge artikel 15 van de Wet op de collectieve arbeids- overeenkomst geen zelfstandig recht toekomt om zich te beroepen op de bepalingen van de cao, betekent dit dat de vordering van eiser dient te worden afgewezen. Eiser zal, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten worden veroordeeld aan de zijde van gedaagde gevallen en zoals nader te begroten in het dictum.

2.6 De overige stellingen en weren van partijen zal de kantonrechter — als niet langer relevant zijnde — achterwege laten.

3. De beslissing

3.1 Wijst de vordering af.

3.2 Veroordeelt eiser in de proceskosten aan de zijde van gedaagde gevallen en tot aan deze uitspraak begroot op nihil.

Dit vonnis is gewezen door mr. I. Sonai, kantonrechter — plaatsvervanger in het Eerste Kanton en bij vervroeging uitgesproken door de kantonrechter — plaatsvervanger in het Eerste Kanton mr. S.S. Nanhoe — Gangadin op dinsdag 16 juni 2015 te Paramaribo ter openbare terechtzitting in tegenwoordigheid van de griffier.